Styl wiktoriański charakteryzuje się odrodzeniem stylów historycznych
z zamiłowaniem do nadmiernej dekoracyjności i rzeźbień, pikowanymi meblami tapicerskimi i przeładowaną ornamentyką. Nawiązuje do neoklasycyzmu i neogotyku. Projekty wiktoriańskie można tak naprawdę zaliczyć do dwóch odmiennych kierunków, gdzie z jednej strony mamy wielki i bogaty świat rezydencji, władzy, zaś z drugiej strony - świat rozwijającego się przemysłu, transportu, nauki i techniki - rewolucji przemysłowej.
Mieszanka stylów: podłoga typowo angielska, obok rzeźba neoklasyczna, w tle kolumny.
Bogactwo stylu wiktoriańskiego było rezultatem przemian w przemyśle. Od około 1851 roku można było w sposób łatwy i tani wykonywać ornamenty, które dawniej wymagały żmudnej pracy i wysokich umiejętności. Nowoczesne maszyny umożliwiały produkowanie w krótkim czasie dużych ilości wzorzystych tkanin
i dywanów. Rewolucja przemysłowa przyczyniła się do wzrostu zamożności niektórych warstw społecznych. Stać ich było na kupno nowych mebli, dekoracji czy tkanin.
Typowe wnętrze w tych czasach to mieszanka różnych stylów historycznych. Pojawiały się elementy gotyckie, renesansowe, neoklasyczne, chińskie, japońskie.
Na ścianach królowały niezliczone ilości obrazów w złotych ramach, sztukaterie, na ozdobnych meblach ustawiano bibeloty, figurki, rzeźby. Richard Norman Shaw był znanym projektantem czasów wiktoriańskich, który stworzył wiele budynków i wnętrz charakterystycznych dla tego stylu.
Styl wiktoriański charakteryzował się mocną barwą, wzorem, mnóstwem detali połączonych często
w irracjonalny sposób.
