Łączenie podłóg - listwy progowe i inne sposoby

Najczęściej łączonymi ze sobą materiałami podłogowymi są panele laminowane lub deski drewniane i płytki (terakota, gres, kamień). Materiały te zdecydowanie różnią się od siebie grubością, sposobem montażu, cechami użytkowymi oraz ostatecznym efektem wizualnym. Drewno i panele nadają wnętrzu ciepłego, przyjemnego i zarazem eleganckiego charakteru. Zaś płytki są praktyczne, trwałe, łatwe w utrzymaniu w czystości i odporne na wilgoć czy zarysowania.

Dlatego też połączenia tego typu znajdują zastosowania w kuchniach otwartych na salony, w korytarzach, z których przechodzi się do pokoi, w strefach kominkowych itp. Poniżej podpowiadamy, jak je wykonywać, by różnorodność podłogi w pełni cieszyła oko przez wiele lat.

Podłoga  powinna być przede wszystkim poprawnie wykonana pod względem technicznym. Jednak niemniej ważne są aspekty estetyczne. Pożądany efekt wizualny wcale nietrudno zepsuć poprzez niewłaściwe zastawienie materiałów, które mają być łączone. Najlepszym doradcą jest w tym przypadku po prostu umiar

Nie łączy się ze sobą płytek i paneli o wyraźnym rysunku. Jeżeli deski podłogowe mają charakterystyczne i widocznie zauważalne usłojenie – pasujące do nich płytki powinny być w miarę gładkie i stonowane kolorystycznie. Oczywiście zasada ta obowiązuje również w odwrotną stronę – do bardziej dekoracyjnych kafli należy dobierać panele o niezbyt wyrazistych wzorach.

Ważny jest też właściwy dobór barw dwóch różnych materiałów na podłogę. Najbezpieczniejsze jest oczywiście łączenie zbliżonych odcieni tego samego koloru. Taka posadzka może jednak prezentować się nieco monotonnie. Dlatego też osoby o odważniejszych upodobaniach śmiało mogą ryzykować i stawiać na kontrasty lub dwa różne, ale pasujące do siebie kolory. Takie zestawienia wyglądają bardzo oryginalnie, wyraziście oddzielając poszczególne fragmenty przestrzeni od siebie.

Najlepiej prezentujące się połączenia podłóg to te, które mają taki sam poziom. Niestety uzyskanie takiego efektu nie jest proste, bo okładziny mają zróżnicowaną grubość i nie zawsze można doprowadzić je do jednego poziomu za pomocą spoiwa (np. kleju do płytek). Dlatego o ich rodzaju i miejscach występowania powinno się decydować już na etapie robienia wylewek. Osoby, które tego nie zrobiły w odpowiednim czasie, nie mają innego wyjścia, jak niwelować nierówności za pomocą np. suchego jastrychu lub wylewek samopoziomujących. Warto zdawać sobie sprawę, że tego typu zabiegi podnoszą koszty całej inwestycji.

Niewielkie różnice w poziomach posadzki można też korygować za pomocą dostępnych na rynku podkładów (mat wyciszających pod panele). Trzeba jednak pamiętać, że pod najpopularniejsze w ostatnim czasie podłogi pływające nie wolno podkładać zbyt wiele. Łączna grubość podkładu nie powinna w tym przypadku przekraczać 1 cm grubości.

Należy również uwzględniać, że różne okładziny podłogowe różnie pracują (w zależności od temperatury i wilgotności powietrza w pomieszczeniu). Dlatego ważne jest wykonanie dylatacji w miejscu styku materiałów wykończeniowych. Najlepiej będzie jeżeli szczeliny dylatacyjne pokryją się z dylatacjami pośrednimi znajdującymi się w wylewce. Podłoże betonowe musi być podzielone na mniejsze fragmenty (zwłaszcza na dużych powierzchniach), bo w przeciwnym razie płytki znajdujące się na nim będą ulegały pękaniu.

Szczeliny dylatacyjne, czyli miejsca połączeń różnych materiałów podłogowych (np. paneli i płytek) należy wypełnić lub przykryć. Decydują o tym tak przyczyny techniczne, jak i aspekty estetyczne. Do powyższego celu służą odpowiednie materiały. Oto te, które stosuje się najczęściej:

• Listwy podłogowe – mają różne kształty, wymiary, kolory i są wykonywane z różnorodnych materiałów. Najbardziej popularne są listwy z tworzyw sztucznych lub stali oraz aluminium. Występują w postaci płaskowników, w kształcie litery „L” (listwy progowe) lub w wersji półokrągłej. Istnieje spory wybór kolorystyczny tych produktów (barwy zbliżone kolorytem do różnych gatunków drewna, złote, srebrne, satynowe, itp.).
  Listwy mają różnorodne zastosowanie, o czym decyduje ich kształt. Elementy cokołowe służą do wykańczania podłóg przy ścianach, płaskowniki i listwy półokrągłe – do łączenia podłóg na tym samym lub bardzo zbliżonym poziomie. Zaś „elki”, zwane również listwami progowymi nadają się do połączeń różnych poziomów podłogi.
  Dość estetycznie zakrywają nierówności, ale też tworzą uskok, o który nietrudno się potknąć i przewrócić. Interesującą propozycją rynkową są listwy elastyczne, które można dowolnie wyginać. W powyższy sposób udaje się łatwo wykończyć połączenia wykonane np. po łukach lub innych nieregularnych liniach.

• Korek – ma bardzo dobre właściwości izolacyjne i z powodzeniem nadaje się do wykańczania spoin dylatacyjnych w posadzkach wykonanych z różnych materiałów. Świetnie oddzieli m.in. podłogę panelową od miejscowego ogrzewania podłogowego ułożonego pod zimnymi płytkami. W szczeliny wkleja się pasy tego  materiału o grubości odpowiadającej grubości okładziny.
  Ważne jest, by uszczelnianie przeprowadzać razem z układaniem podłogi. Następnie korek trzeba zabezpieczyć przed uszkodzeniami mechanicznymi, przebarwieniami i działaniem na niego wilgoci. W powyższym celu można go polakierować lub zaolejować.  Ponieważ materiał ten barwi się podobnie do drewna, najczęściej wykorzystuje się go właśnie przy posadzkach drewnianych.

• Masy elastyczne – nadają się do uzupełniania tylko wąskich (kilkumilimetrowych) szczelin dylatacyjnych, ale aktualnie uważa się je za najbardziej estetyczne połączenia różnych materiałów podłogowych. Najczęściej są to silikony, elastomery lub półpłynny korek. Masy te występują w dość różnorodnej kolorystyce, dzięki czemu z łatwością można dobrać uszczelnienie do barwy jednego z materiałów podłogowych.
  Nakłada się je na samym końcu prac (po ułożeniu obydwu łączonych ze sobą okładzin) na oczyszczone i odtłuszczone podłoże. Świetnie uzupełniają szczeliny, ale niestety nie są w stanie ukryć niedokładności w prawidłowym przycięciu i spasowaniu dwóch różnych posadzek.